จริงๆก็ผ่านมาพอสมควรแล้วแต่เรายังอารมณ์ค้างอยู่
ม.เราเป็นมหาลัยที่รับช้ากว่าคนอื่น เลยถือเป็นการ meeting ย่อยๆในหมู่เพื่อนไปในตัว เพราะบางคนไม่เจอกันตั้งนานแล้ว
ดีใจที่ได้เจอเพื่อนๆครบๆหน้า
เสียดายแค่เรารู้สึกว่าเวลาของวันนั้นมันผ่านไปเร็วจนยังไม่ได้ถ่ายรูปกับคนบางคน จนวันนี้ยังแอบเศร้าไม่หาย รูปที่ปกติเป็นคนไม่ค่อยชอบถ่าย สำหรับวันนั้นถ่ายมันเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ ดีใจที่ทำให้พ่อแม่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจได้ คนที่เคยผ่านวันเหล่านี้มาคงรู้น่ะ เมื่อยังไม่ถึงเวลามันก็เป็นแค่วันหนึ่งที่บ่งบอกว่าเราจบแล้ว และมีเจ้า.... มาพระราชทานกระดาษหนึ่งใบให้ แต่เมื่อวันนั้นมาถึงเรากลับคิดถึงแต่ครอบครัวและเพื่อนๆมากที่สุด เป็นความรู้สึกดีใจ ภูมิใจ ตื้นตัน ไปพร้อมๆกับที่เศร้านิดๆ เสียดายหน่อยๆ กับความคิดแบบเด็กๆที่ไม่อยากจากเพื่อนๆ กับความรู้สึกที่ว่าเรายังไม่พร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลง ยังไม่พร้อมที่จะเป็นผู้ใหญ่อย่างใครๆเขาเลย
